Brak odpowiednich zamknięć, brak wentylacji, brak uszczelnienia sklepień, a tym samym wsiąkająca woda opadowa powodują coraz większą destrukcję bastionu. Woda wymywa zaprawę między cegłami, ma miejsce przemrożenie murów, któremu towarzyszą lodowe wykwity, zalodzenia ścian, naciekowe struktury lodu i związków wapnia na podłodze. Zbierająca się na ścianach skroplina powoduje powierzchniowe uszkodzenia. W większości są to odstrzelone lica cegieł oraz odpadające i łuszczące się tynki. Towarzyszy temu niebezpieczna erozja, naruszająca istotne konstrukcyjnie elementy budowli. W pierwszej kolejności ulegają destrukcji krawędzie łuków, sklepień oraz filary. Znaczne pęknięcia stwarzające ryzyko kolejnych zawaleń. Przerażającym jest to, iż mimo zabezpieczenia dostępu do bastionu ogrodzeniem i mimo tablic informacyjnych ciągle znajdują się odważni i lekkomyślni, którzy wchodzący na osłabione stropy ryzykując upadkiem z dużej wysokości i utratą życia. Świadczą o tym uszkodzenia ogrodzenia oraz ślady bytności ludzi w tym miejscu. Odpowiedni raport został sporządzony przez wizytujących obiekt pracowników MTK Małgorzatę Jaraczewską-Dreger oraz Jerzego Dregera. Planujemy zapoznać z nim nie tylko właściciela obiektu, czyli Miasto Kostrzyn, ale również Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i bezpośrednio Ministra Kultury Dziedzictwa Narodowego i Sportu. Bez interwencji egzystencja najstarszego bastionu tego typu w Polsce jest zagrożona. Osoby postronne przestrzegamy natomiast przed wchodzeniem na taras bastionu. Nie boimy się tego stwierdzić, iż grozi to śmiercią!